حالا دیگه راه میره

حالا دیگه راه می ره، پاهاش رو باز می کنه و تند تند راه می ره، هر چند می افته و قیلی ویلی می ره ولی دیگه می شه گفت که این راه رفته... فکر کنم یک هفته ده روزی هست که به این شیوه راه می ره. 

ولی چند روزیه که تب کرده، شبا دست و پاهاش داغ می شه، دقیقا از سه روز پیش شروع شد. فکر می کردیم بخاطر دندون هفتمش باشه که از دو سه روز قبل از تب، بی قرارش بود. ولی خب الان دندون کاملا بیرون اومده، ولی حسین هنوز به صورت نوسانی تب می کنه، دیروز که از سرکار برگشتم خونه دیدم چندتا لکه قرمز روی صورتش دیدم، مثل اینکه یه چیز زبر روی صورتش بکشی، چند جا لکه قرمز ایجاد شده بود. همین طور گریه که می کنه لب هاش کبود می شه و می ره. اون غده لنفاوی زیر بغلش هم کوچیک و نسبتا محو شده. پریروز هم داشت بازی می کرد دهانش خورد به لبه تخت و لثه ش خون اومد... مجموع اینا نگرانمون کرده... من به خدا توکل می کنم و به قول سعدی دل قوی می دارم که بنیاد بقا محکم از اوست. سعی می کنم بد به دلم راه ندم و به خودم بگم در هر شرایطی باید پشتیبان محکم، قوی و بی تزلزلی برای بچه م باشم، ان شاءالله که همیشه خوب و سلامت باشه، ولی خدای نکرده اگر یه روز هم بیمار شد به جای ناراحتی و غصه باید سرشار از روحیه و قوی باشم تا بتونم اسم مادر رو روی خودم بگذارم. این حداقل چیزی هست که از سال ها مادریه مامان یاد گرفتم...