شیطون بلا

انگار دوران شیطنت پسرک کلید شروعش خورده باشه، روی دور بکن و نکن های حسابی افتاده ام. همیشه پر جنب و جوش و در حال بالا رفتن از همه چیز بوده ولی این روزها مدلش عوض شده؛ انگار شیطنت ها عمدی و آگاهانه شده باشن. بداخلاقی کردن اون طوری که انگار آگاهانه است، مثلا به نوعی لجاجت. تقریبا سه روزه این طوری شده و این چیزیه که منو از کوره بدر می بره؛ منی که تمام مدت شش ماهه اول بچه داری که از 24 ساعت نزدیک به 18 ساعتش رو با صدای گریه های متوالی و بدون گلایه گذروندم، حالا در مقابل اندک شیطنت های آگاهانه کم آوردم. فکر می کنم این مرحله جدیدی باشه. امیدوارم همون طور که اون روزها رو تونستم صبوری کنم، این روزها رو هم بتونم با یک رفتار درست، بخوبی سپری کرده و  از همین راه جهت درستی به رفتارهاش بدم. هر چند توی خونه ای که بچه انقدر مورد توجه همه هست، و انقدر از همه طرف صدا می شه و مورد محبت قرار می گیره، نمی شه همه چیز رو کنترل کرد. چطوری می شه؟ وقتی خودم هنوز نتونستم به آتشفشان محبتی که عمق قلبم بیرون میاد و منجر به بوسیدن های حسابی و قربان صدقه رفتن های متوالی و آهنگین می شه، فائق بیام؟؟